جدول۴-۱۰- مقایسه میانگین اثر مستقل نوع محلول پاشی برخصوصیات شیمیایی میوه

قند کل(%)
قند احیا کننده(%)
ماده خشک(%)
رطوبت(%)
اسیدیته عصاره میوهTA
مواد جامد محلول کل(TSS)
عصاره میوهpH
صفات
تیمار محلول پاشی

۲۱/۵۷^a
۴۹/۵۱^a
۱۳/۷۹^a
۹۲/۱۸^a
۹۸۸/۰^a
۱۱/۴۰^a
۷۲/۶^b
خوشه

۳۹/۵۷^a
۴۱/۵۱^a
۶۰/۸۲^a
۴۰/۱۷^a
۹۸۰/^a
۰۴/۴۰^a
۰۴/۷^a
برگ

در هر ستون میانگین های دارای حروف مشترک از لحاظ آماری در سطح احتمال ۱ درصد آزمون دانکن تفاوت معنیداری با یکدیگر ندارند

در هر ستون میانگین های دارای حروف مشترک از لحاظ آماری در سطح احتمال ۱ درصد آزمون دانکن تفاوت معنیداری با یکدیگر ندارند
نتیجه گیری کلی
از یافته های این پژوهش نتیجه گیری شد اثر محلول پاشی برگی با تیمار تغذیه ای سولفات روی و اسید بوریک اثر معنی داری بر غلظت عناصر ریز مغذی برگ داشت. اسید بوریک و سولفات روی رابطه سینرژیستی باهم دارند. اثر اسید بوریک محلول پاشی شده بر میزان افزایش غلظت بور برگ بیشتر از اثر عنصر سولفات روی محلول پاشی شده بوده است. به طوری که برترین تیمار که باعث بیشترین درصد تغییر غلظت بور برگ (۰۵/۷۶ میلی گرم بر کیلوگرم ماده خشک) شده است تیمار ۲ گرم بر لیتر اسید بوریک می باشد. محلول پاشی با اسید بوریک نیز همانند سولفات روی، اثر مثبت معنی داری بر افزایش غلظت عنصر روی برگ دارد که این را نیز می توان به اثر سینرژیستی این دو عنصر بر جذب یگدیگر نسبت داد. اسید بوریک محلول پاشی شده تا غلظت ۱ گرم بر لیتر روند افزایشی را در میزان درصد تغییر غلظت روی نشان می دهد به طوری که با افزایش غلظت به ۲ گرم بر لیتر افت معنی داری در این روند مشاهده می شود. برترین تیمار که باعث بیشترین تغییر روی برگ شده است تیمار ۲ گرم بر لیتر سولفات روی می باشد. [۵۵، ۸۵]. رابطه بین مس و سولفات روی برای ما قابل تفسیر نبوده است زیرا سولفات روی تا غلظتی مشخص باعث کاهش مس و بعد از آن باعث افزایش مس شده است. اسید بوریک باعث افزایش میزان آهن، مس و منگنز تا غلظت مشخصی شد و پس از آن غلظت مشخص باعث کاهش این عناصر شد که با مشاهدات گروهی از محققان مشابهت داشت[۷۰،۵۵، ۷۲، ۷۴، ۸۵].

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

نتایج این پژوهش مشخص کرد که حداکثر میوه نشینی طبیعی مربوط به محلول پاشی برگ با اسید بوریک با غلظت ۲ گرم بر لیتر بوده است. تیمار ۲ گرم بر لیتر سولفات روی و تیمار ۲ +۲ گرم بر لیتر اسید بوریک و سولفات روی هر دو به صورت محلول پاشی برگی با درصد میوه نشینی بالاتر از ۵۰ درصد پس از آن قرار گرفتند هرچند از نظر آماری اختلاف معنی داری با هم نداشتند. در مورد اندازه میوه هم بهترین تیمار، تیمار ترکیبی ۲+۲ گرم بر لیتر سولفات روی و اسید بوریک بوده است بیشترین وزن خوشه مربوط به محلول پاشی برگ با تیمار ترکیبی ۲+۲ گرم بر لیتر سولفات روی و اسید بوریک بوده است. این نتایج با یافته های هارهاش و عبدالناصر(۲۰۱۰) و خیاط و همکاران(۲۰۰۷) و پیلای و همکاران(۲۰۰۵) همخوانی دارد که سولفات روی و اسید بوریک باعث افزایش تشکیل میوه می شود. برترین تیمار در صفت اندازه میوه هم تیمار ترکیبی ۲+۲ گرم بر لیتر بوده است. محلول پاشی برگی با تیمار ترکیبی ۲+۲ گرم بر لیتر سولفات روی و اسید بوریک منجر به بهترین ویژگی های کیفی از قبیل بیشترین درصد TSS و قند کل شد.
به عنوان نتیجه گیری کلی نتایج این پژوهش نشان داد که تمام صفات میوه متاثر از نوع محلول پاشی و تیمار تغذیه ای بوده اند هرچند نوع محلول پاشی به اندازه اثر تیمار تغذیه ای موثر نبوده است در مورد تیمار تغذیه ای در اکثر موارد افزایش غلظت چه به صورت تک عنصری چه به صورت ترکیبی باعث افزایش صفت مورد نظر شده است همچنین در مورد نوع محلول پاشی هم محلول پاشی برگی در اکثر صفات نتایج بهتری را نسبت به محلول پاشی خوشه نشان داد که به نظر می رسد به دلیل سطح بزرگتر و بیشتر برگ، میزان جذب عناصر بیشتر بوده است.
پیشنهادها
این طرح طی دوسال متوالی انجام گیرد تا تاثیر محلول پاشی عناصر سولفات روی و اسید بوریک بر سولفات روی عملکرد و خواص کمی و کیفی خرما بررسی شود.
تحقیق مشابهی در مناطق دیگر که شرایط آب و هوایی کمی متفاوتی دارد انجام گیرد تا اثر شرایط آب و هوایی و تأثیر محلول پاشی این عناصر مشخص شود.
روش های مختلف کاربرد این عناصر به منظور مشخص شدن بهترین روش از لحاظ جذب عناصر غذایی مورد بررسی قرار گیرد.
تاثیر غلظت های مختلف این عناصر و نیز تاثیر زمان محلول پاشی آن ها مورد پژوهش قرار گیرد.
منابع
ارشد، م.، و. گریگوریان، ع. ناظمیه، ا. خلیقی و ی. مستوفی. (۱۳۸۵). بررسی تأثیر محلول پاشی عناصر نیتروژن و بور بر ویژگی های کمی و کیفی میوه و باردهی انگور ’ سلطانی‘ (Vitis vinifera L.). مجله علوم و فنون باغبانی ایران، ۷(۲): ۱۳۴-۱۲۳٫