تصویر۴-۲۷ انبر لول (مأخذ: نگارنده)
کج انبر، برای گرفتن آهن‌های بزرگ و سنگین استفاده می‌شود.کج انبری که برای گرفتن ورقه آهن کاربرد دارد سری صاف و سر انبری که جهت گرفتن آهن گرد استفاده می‌شود دارای زائده‌ای است که از سُر خوردن آهن درون دهانه انبر جلوگیری می‌کند(تصویر۴-۲۸و۴-۲۹).

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

تصویر۴-۲۸ و ۴-۲۹ کج انبر (مأخذ: نگارنده)
انبر تیزبر گیری جهت نگه داشتن تیزبر روی قطعه‌ای که قصد بریدن و قطع نمودن آن‌را دارند؛ استفاده می‌شود واستاد تیز‌بر را با انبر روی کار نگه داشته و شاگرد باچکش به تیز‌بر ضربه زده و نقطه مورد نظر را قطع می‌کند.این انبربرای گرفتن تیزبر طراحی شده است و در زمان بستن انبر در قسمت دهانه حالت دایره مانندی ایجاد می‌شود که برای گرفتن تیزبر مناسب می‌باشد(تصویر۴-۳۰).
تصویر۴-۳۰ انبر تیزبر گیری (مأخذ: نگارنده)
انبر سمبه‌گیری برای گرفتن سمبه استفاده می‌شود. برای سوراخ کردن برخی از تولیدات مانند بیل و جای میخ نعل اسب از سمبه استفاده می‌شود به این صورت که مهرهای را زیر قسمتی که در نظر دارند سوراخ کنند؛ قرار می‌دهند و با سمبه و چکش آن را سوراخ می‌کنند(تصویر۴-۳۱). تصویر۴-۳۱ انبر سنبه گیری (مأخذ: نگارنده)
انبرجول انبری است مانند انبر دست که برای گرفتن میله‌های باریک کاربرد دارد؛ با این تفاوت که سر یکی از فک‌های آن زائده‌ای دارد که از سُر خوردن میله در هنگام ضربه زدن جلوگیری می‌کند(تصویر۴-۳۲).
تصویر۴-۳۲ انبر جول (مأخذ: نگارنده)
چکش، چکش‌های چلنگری شامل چکش‌های سبک و سنگینی است با نام‌های، چکش دست، چکش چهارسو، چکش گرد و چکش برکو که وزن بعضی از آن‌ها به هشت کیلو گرم نیز می‌رسد، چکش‌های سبکتر برای ساخت اشیاء ظریف و چکش‌های بزرگ که پتک نامیده می‌شود برای ساخت اشیاء ضمخت و سنگین کاربرد دارد و برای ضربه زدن با این چکش‌ها استاد از شاگرد کمک می‌گیرد.
تیغچه، ورقه‌ای است تیز و محکم که برکناره سندان توسط میله‌ای نسب شده است (تصویر۴-۳۳) و راحت از سندان جدا می‌شود؛ این ورقه تیز برای برش زدن اشیاء ظریف است که استاد کار به تنهایی آن را می‌سازد.
تصویر۴-۳۳ سندان تخت با تیغچه (مأخذ: نگارنده)
قالب، قالبی که برای ساخت گل میخ استفاده می‌شود به صورت استوانه است که سطح روی استوانه محدب می‌باشد؛ وسط آن سوراخی تعبیه شده که میله میخ را داخل آن فرو کرده و وقتی سر میخ روی قسمت محدب قرار گرفت و با چکش به آن ضربه می‌زنند؛ سر میخ به شکل گرد و نیم کره در می‌آید سپس با قالب دومی‌که از داخل دارای نقش برجسته است، روی آن قرار می‌دهند و بر آن ضربه می‌زنند، سطح روی این نیم کره را نقش می‌اندازند.
قسمتی از کار که قصد قطع کردن آن را دارد روی این تیغه قرار داده، سپس با چکش به نقطه مورد نظر ضربه می‌زند و به این صورت نقطه مورد نظر جدا می‌شود.و دلیل متحرک بودن آن هم این است که در صورت عدم نیاز آن را از کار جدا کنند
تیزبر، میله‌ای بلند، محکم و دارای سری تخت و تیز است(تصویر ۴-۳۴). استادکار برای بریدن شیء کلفت با کمک شاگرد از این وسیله استفاده می‌کند. به این روش که استاد با یک دست توسط انبرِدست شئ در حال ساخت را نگه می‌دارد و با دست دیگر انبر تیزبرگیری را که با آن تیزبر را روی نقطه و محل مورد نظر نگه داشته است، و شاگرد با چکش یا پتک بر آن می‌کوبد و بدین وسیله نقطه مورد نظر را جدا می‌کنند. تصویر۴-۳۴ تیزبر (مأخذ: نگارنده)